Już 8 października o 19:00 na naszym ekranie pojawi się film, który od ponad sześćdziesięciu lat inspiruje i zachwyca kolejne pokolenia widzów – „Śniadanie u Tiffany’ego” w reżyserii Blake’a Edwardsa. Seans poprzedzi wprowadzenie filmoznawcze prof. Marka Hendrykowskiego, który przybliży kontekst powstania dzieła, jego miejsce w historii kina i fenomen kulturowy, jaki zrodził się wokół tej ekranizacji.
„Śniadanie u Tiffany’ego” to nie tylko ekranizacja prozy Trumana Capote’a, ale przede wszystkim film, który ukształtował wyobrażenie o elegancji i stylu lat 60. Audrey Hepburn w roli Holly Golightly stała się ikoną kina – jej mała czarna sukienka projektu Huberta de Givenchy oraz charakterystyczne długie rękawiczki na zawsze weszły do historii mody.
Za kulisami kryje się jednak wiele ciekawostek. Capote widział w roli Holly… Marilyn Monroe, ale to Hepburn nadała postaci zupełnie inny wymiar – bardziej subtelny i nieco melancholijny. Sama aktorka długo wahała się, czy powinna grać „dziewczynę do towarzystwa”, ale rola ta ostatecznie przyniosła jej nieśmiertelną sławę.
Film, choć na pozór lekki i romantyczny, kryje w sobie wiele sprzeczności. Z jednej strony mamy komedię obyczajową pełną uroku, z drugiej – historię o samotności, poszukiwaniu własnej tożsamości i pragnieniu stabilizacji. Kultowa piosenka „Moon River”, skomponowana przez Henry’ego Manciniego, stała się nie tylko filmowym leitmotivem, ale i jednym z najpiękniejszych utworów w historii kina – nagrodzonym Oscarem.
Ciekawostką jest też to, że „Śniadanie u Tiffany’ego” wcale nie było początkowo uważane za film wybitny. Dopiero z czasem, wraz z kolejnymi pokoleniami widzów, jego status rósł, aż trafił na listy arcydzieł światowej kinematografii.
Choć film uchodzi za ikonę stylu i romantycznego kina, współczesne spojrzenie bywa bardziej krytyczne. Najczęściej przywoływanym problemem jest kreacja postaci pana Yunioshiego, sąsiada Holly, granego przez Mickey’a Rooneya. Jego karykaturalna charakteryzacja – sztuczne zęby, przerysowany akcent i stereotypowe gesty – dziś oceniana jest jako przykład „yellowface”, czyli obraźliwego przedstawiania postaci azjatyckich przez białych aktorów. W latach 60. widzowie często traktowali tę rolę jako komediową wstawkę, ale współcześnie scena ta budzi zażenowanie i staje się powodem krytycznych debat o rasizmie w klasycznym Hollywood.
Krytycy podkreślają też, że film bardzo swobodnie traktuje literacki pierwowzór Capote’a – łagodząc mroczniejsze i bardziej prowokacyjne aspekty powieści, by dostosować całość do ówczesnych standardów obyczajowych i wymogów komercyjnych. W efekcie otrzymaliśmy obraz uroczy i błyszczący, ale też wygładzony, co dla części widzów czyni go mniej autentycznym.
You may also like the following events from Kino Rialto:
Also check out other
Entertainment events in Poznan.
